"İyiyim" Diyorum Ama...

Keskin Bakış...

M. Hüseyin Zorkun

"İyiyim" Diyorum Ama...

Depremzede bir gazetecinin kaleminden

Bir gecede her şeyimizi kaybettik. Evimizi, işimizi, sevdiklerimizi, anılarımızı... Sağlığımızı da. Şimdi ise enkazlar arasında kaybolmuş bir hayatın, yitirilmiş bir düzenin ardından yeniden hayata tutunmaya çalışıyoruz. Psikolojimiz mi? Sağlam kalması mümkün mü? Ölüm kokusunun, yıkık şehirlerin, açlık, soğuk ve çaresizlikle harmanlandığı bir tablodan sağlam çıkabilir mi insanın ruhu? Yine de gülüyoruz... Gülmek, belki bir savunma mekanizması, belki de ayakta kalabilmenin bir yolu. Gülsek de içimiz kan ağlıyor. Gözyaşlarımızı içimize akıtıyoruz, çünkü başka çaremiz yok. Herkese “iyiyiz” diyoruz, mecburen. Ama aslında koca bir yalan bu.

Her şeyini kaybeden biri nasıl “iyi” olabilir ki?

Ama itiraf edeyim, "iyiyim" derken kelimelerim bir duvar gibi yükseliyor içimde. Laf olsun diye söylüyorum, çünkü "iyi değilim" desem devamını anlatabilir miyim? Anlatsam, dinleyen anlayabilir mi? Daha kötüsü, anlamaya çalışır mı? İşte bu yüzden kısa kesiyorum, “iyiyim” diyorum ve soruları bir bir geçiştiriyorum. Çünkü ne desem eksik kalıyor.

Bir depremzede olarak içimdeki karmaşayı tarif etmem mümkün değil. Kelimeler yetersiz, cümleler kırık dökük. İçimde bir yangın var, ama o yangının tarifini yapacak ne dil var, ne cesaret. Peki ya anlatsam, ya karşımda bir anlama çabası göremezsem? Bu risk büyük, çünkü anlatamadığın şey, seni daha da yalnız bırakır.

Soruyorlar bazen: “Nasılsın?”

Sıradan, alışkanlıktan bir soru. Cevabını gerçekten merak eden kaç kişi var bilmiyorum. Ben de alışkanlıktan cevaplıyorum: “İyiyim.” Çünkü başka ne diyebilirim ki? Derdimi döksem, yaralarımı açsam, karşımdaki bunu taşıyabilir mi? Kaldı ki ben bile bazen kendi yükümü taşıyamıyorum.

Bize “güçlü olun” dediler. Güçlü durmaya çalışıyoruz. Ama güçlü olmak, yüreğimizdeki yangını söndürmüyor. Bizler hayatta kalmaya çalışıyoruz. Ve bazen, sadece bir “iyiyim”le yaşama tutunuyoruz.

Unutmayın, bizler sadece “iyiyim” dediğimiz için ayakta değiliz. Ayakta durmak zorundayız. Çünkü başka seçeneğimiz yok. Ama bilin ki her “iyiyim” dediğimizde içimizden bir şeyler daha kopuyor.

Biz, yeniden ayağa kalkmayı başaracağız. Ama o gün geldiğinde bile bir tarafımız hep eksik, hep yaralı kalacak. Şimdi bize "iyisiniz, biliyoruz" demeyin. Biz sadece hayata tutunuyoruz. "İyiyim" derken, aslında sadece bu mücadelemizi sessizce dile getiriyoruz.